Ήθελα πολλά χρόνια να επισκεφτώ τα Μάταλα, να μπω μέσα στις σπηλιές των Χίπις, που στο μυαλό μου είχαν πάρει μυθικές διαστάσεις, να φανταστώ πώς ζούσαν, πώς περνούσαν τις μέρες και τις νύχτες τους κάτω από τον έναστρο Κρητικό ουρανό.

Μπορεί πέρα από τη Βραζιλία, ακόμη να μην έχουν γραφτεί άλλοι εξωτικοί παράδεισοι στις σελίδες του διαβατηρίου μου, αλλά αρκεί που ξέρω να ψάξω στην ίδια μου τη χώρα. Γιατί στην Ελλάδα τα βρίσκεις όλα. Ακόμη και εξωτικούς προορισμούς.

Η πρώτη (και μεγαλύτερη) στάση του πολυπόθητου Island Hopping στα ελληνικά νησιά που είχε χρωματίσει με άπλετο μπλε τα καλοκαιρινά όνειρά μας, ήταν η Φολέγανδρος. Ένα νησί, προσωποποίηση της Θεάς Άρτεμις.

Μετά τη Φολέγανδρο, η πυξίδα του island hopping, μας οδήγησε στο μαγευτικό κόσμο της Μήλου, ένα νησί που δε μοιάζει με κανένα άλλο στις Κυκλάδες.

Η Σέριφος ήταν η τρίτη στάση του Island Hopping μας. Μετά την πληθωρική -με μεγάλες αποστάσεις και έντονες εικόνες- Μήλο, το μυαλό μου αποζητούσε ηρεμία, μια χαλαρή αγκαλιά μέσα στη θάλασσα του Αιγαίου.

Το πρώτο μου «χαίρω πολύ» με την Πάρο έγινε αρκετά χρόνια πριν, όταν ακόμα κολυμπούσα στον εφηβικό κόσμο μου. Μόλις είχα τελειώσει τη B' Λυκείου, ετών 16μιση και γεμάτη ανυπομονησία για τις πρώτες διακοπές με τους πιο τρελούς φίλους μου. 

Το νησί  της Αστυπάλαιας ήταν η τελευταία στάση του island hopping μας, που πλέον αποτελεί το πρώτο ελληνικό νησί απαλλαγμένο από τον καπνό του τσιγάρου.

Η γραφική Puglia στη Νότια Ιταλία μπήκε στη travel bucket list μου πολύ πρόσφατα, όταν έπεσαν στην αντίληψή μου μερικές μαγευτικές φωτογραφίες από μέρη με παραμυθένιους τρούλους και γραφικά σπιτάκια σκαρφαλωμένα πάνω σε ψηλούς βράχους.

Μια μέρα πήρα το αεροπλάνο και τρία τρένα για να φτάσω στο South Tyrol ή Alto Adige, βόρεια της Ιταλίας και το San Luis retreat Hotel & Lodges. Σαρανταδύο δεντρόσπιτα γύρω από μια λίμνη, όλα περιτριγυρισμένα από σαράντα εκτάρια δάσους.