Wait! Don’t start yet! Put some –appropriate- music on first!

Κάποιες φορές όταν κλείνεις ένα ταξίδι στο παρά πέντε της αναχώρησής σου, ο ενθουσιασμός μεγαλώνει (ή απλά έτσι λένε, οι άνθρωποι της τελευταίας στιγμής σαν και του λόγου μου!). Μετά το ιδιότροπο 2015 ήθελα μόνο να (ξε)φύγω. Το πού δεν είχε και πολύ σημασία, αρκεί να βοηθούσε το μυαλό μου να (ξε)φύγει ομοίως. Μια φωτογραφία στο google με πλακόστρωτα δρομάκια και έντονα vintage χρώματα, ήταν αρκετή για να πω…Monemvasia it is!

Βέβαια, οι εκκρεμότητες της δουλειάς πριν φύγω δεν μου επέτρεψαν να ψάξω το παραμικρό γύρω από το μέρος. Το μόνο που ήξερα, ήταν πως η περιοχή είχε κάστρο και πως εκεί έζησε ο Γιάννης Ρίτσος. Κατά τ’ άλλα, έκλεισα έναν ξενώνα πολύ παραδοσιακό και χουχουλιάρικο (όπως είδα από τις φωτογραφίες) και πήγα tabula rasa, άγραφο χαρτί, να ανακαλύψω το ακυβέρνητο καράβι του ποιητή.

Φαντάσου την αίσθησή μου, φτάνοντας, όταν ανακάλυψα πως για τις επόμενες μέρες θα μένω μέσα στα μεσαιωνικά τείχη μιας από τις πιο καλοδιατηρημένες και ζωντανές καστροπολιτείες στην Ελλάδα. Είχε αρχίσει μόλις να χαμογελάει το φεγγάρι όταν έφτασα στον ξενώνα Κελλιά, ένα διατηρητέο κτίριο, ακριβώς πάνω στην πολύ πρόσφατα ανακαινισμένη πλατεία της Χρυσαφίτισσας, που αργότερα έμαθα πως είναι το σπίτι που γεννήθηκε ο Ρίτσος. Στο δωμάτιο με περίμενε ζεστό κρασί και ένα παραδοσιακό και παραμυθένιο σκηνικό, ό,τι χρειαζόμουν για χαλάρωση στο ζενίθ! Αλλά το παραμύθι μόλις είχε ξεκινήσει… Και αυτό το κατάλαβα πολύ καλά το πρωί, όταν στην ιδιαίτερη σάλα του ξενοδοχείου με περίμενε ένα πλούσιο πρωινό με παραδοσιακά ολόφρεσκα υλικά από τη φάρμα των ξενοδόχων.

Η περιπλάνηση μέσα στο κάστρο της Μονεμβασιάς μοιάζει με ένα ταξίδι στο παρελθόν, σε τόπους και χρόνους που δεν έχω ζήσει αλλά έχω ακούσει να μιλούν γι’ αυτούς κι έχω διαβάσει με μεγάλο ενδιαφέρον. Σπαρτιάτες ευγενείς, Ρωμαίοι, Τούρκοι, Ενετοί είναι μερικοί από τους κατοίκους αυτού του τόπου και η παρουσία τους έχει μείνει ανεξίτηλη μέσα στο πέρας των αιώνων. Εκκλησίες, κρήνες, χαμάμ και κατοικίες πλούσιων εμπόρων βρίσκονται στο διάβα μου μέσα στα λιθόστρωτα καλντερίμια του κάστρου. Αλλά εγώ παθιάζομαι περισσότερο με τις μικρές αυτές ξύλινες καμαρωτές πορτούλες των σπιτιών που με μεταφέρουν στη χώρα των Χόμπιτ και στο χρώμα των σπιτιών, αυτό το μπεζ-κεραμιδί που μου θυμίζει κάτι από Ιορδανία και παιχνιδίζει στα μάτια μου ως η πιο ζωντανή αντίθεση με το μπλε της θάλασσας. Το μέρος αυτό είναι ένα πραγματικό διαμάντι, σε σημείο που με παραξένεψε πως δεν έχει κατακλυστεί από ορδές τουριστών.

Αργότερα σε μια κουβέντα επί του θέματος με κάποιον ντόπιο έμαθα πως εσκεμμένα διατηρεί ένα ελαφρώς low profile, γιατί πώς να το κάνουμε, η υπερπροβολή και η έντονη εμπορευματοποίηση ενός τόπου σίγουρα έχει παράπλευρες απώλειες, που σκοτώνουν κάτι από την αθώα ομορφιά του. Με το που αφήσεις το αυτοκίνητο έξω από τα τείχη και περάσεις την κεντρική καμάρα – και είσοδο- στο κάστρο σε διαπερνά αμέσως η ατμοσφαιρική αύρα του οικισμού. Εκεί αφήνεις την εποχή σου να σε περιμένει κι εσύ κάνεις ένα μακροβούτι στο χρόνο. Παίρνεις το κεντρικό καλντερίμι που ξεκινά από την πύλη και σε οδηγεί στα σημαντικότερα αξιοθέατα αλλά και στα 4 εστιατόρια που έχει το κάστρο, τα καφέ-μπαρ και τα λιλιπούτεια καταστήματα που βρίσκονται κατά μήκος του. Φάε από το Κανόνι ψαρικά και από τις Βόλτες μεζεκλίκια. Αν έχει καλή μέρα, απόλαυσε το πρωινό σου στην ταράτσα του καφέ Εμβασις με την υπέροχη θέα προς πάσα κατεύθυνση, γεύσου μια ζεστή σοκολάτα στο φιλόξενο Βαθύσφαιρο και πιες ένα πρωτότυπο cocktail στη βεράντα του Ενετικού.

Μου φάνηκε εντελώς αδιανόητο να βγω εκτός κάστρου εκείνες τις 4 μέρες που έμεινα στη Μονεμβασιά, γιατί θεώρησα πως θα χάσω από τη μαγεία αυτού του τόπου και εξερεύνησα κάθε πτυχή του, κάθε σοκάκι του. Απόλαυσα τόσες και τόσες φορές τη θέα του από κάποιο πλάτωμα ανεβαίνοντας προς το Επάνω Κάστρο ή Γουλά (δυστυχώς προς το παρόν είναι κλειστό για συντήρηση) που αρκετές μέρες αφού επέστρεψα, έκλεινα τα μάτια και μαγικά βρισκόμουν εκεί, να περιπλανιέμαι μέσα στο κάστρο και να μου κόβεται η αναπνοή κάθε φορά που άφηνα και το βλέμμα μου να περιπλανηθεί μέσα στα τείχη του αλλά και έξω από αυτά, στο ατέλειωτο μπλε του ουρανού και της θάλασσας!