Wait! Don’t start yet! Put some –appropriate- music on first!

Για την Ορεινή Ναυπακτία δεν είχα ακούσει πολλά πράγματα, λίγες σκόρπιες παιδικές αναμνήσεις υπήρχαν μόνο στο μυαλό μου κι αυτές από ένα καλοκαίρι στην παραθαλάσσια Ναύπακτο. Συνειρμικά όμως, από το όνομά και μόνο, φανταζόμουν πως πρόκειται για κάποιο χειμερινό προορισμό μέσα στη φύση, όπου το χειμώνα σφύζει από ζωή. Για το πρώτο σκέλος επαληθεύτηκα. Για το δεύτερο πάλι όχι.

Ένα διήμερο στην Ορεινή Ναυπακτία για πεζοπορία ήταν αρκετό, ωστόσο, για να ξεχάσω την πίεση της εβδομάδας. Πραγματικά, πριν πάω, αναλογιζόμουν τι να μου κάνουν δυο μέρες, έτσι όπως είμαι αγχωμένη αλλά την Κυριακή το βράδυ, επιστρέφοντας ένιωσα πως είχα φύγει τουλάχιστον μια εβδομάδα. Διανυκτερεύσαμε στο χωριό Κρυονέρια, -που πήρε το όνομά του το 1939, από τα πολλά κρύα νερά που διαθέτει η περιοχή- και στο καινούριο ξενοδοχείο Omalia Village, μια μεγάλη έκταση με παραδοσιακούς ξενώνες κυριολεκτικά μέσα στα έλατα σε υψόμετρο 1170 μέτρων. Το καλύτερο μου, όταν πηγαίνω χειμερινές διακοπές, είναι το δωμάτιο να έχει τζάκι, καθότι είμαι και κορίτσι από τζάκι (τρομάρα μου!). Και έτσι το βράδυ του Σαββάτου μετά από πεζοπορία στο χωριό και τις πλαγιές του, έκλεισε δίπλα στη ζεστασιά του τζακιού.

Περίμενα, ωστόσο, πως το χωριό θα είχε ζωή, μόνιμους κατοίκους αλλά και εκείνους του Σαββατοκύριακου. Ήταν μέσα Νοεμβρίου και επικρατούσε μια ηρεμία αξιοπερίεργη. Τα παραθυρόφυλλα των πλινθόκτιστων σπιτιών με τις αλπικές στέγες ήταν κλειστά, σαν να επρόκειτο για κάποιον καλοκαιρινό προορισμό στα μέσα του καταχείμωνου. Αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να περπατήσουμε στα πέτρινα σοκάκια, να περάσουμε από την παραδοσιακή πλατεία με τον αγέρωχο πλάτανο, να απολαύσουμε τη φύση, τη θέα στην Ευηνολίμνη και ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα της ορεινής Ελλάδας.

Η επόμενη μέρα είχε ανάβαση στο όρος Τσεκούρα, μια πολύ όμορφη διαδρομή 1 1/2 ώρας με τέλεια σηματοδότηση. Μέσα σ΄ αυτό το πυκνό ελατοδάσος, με πανύψηλα δέντρα που θύμιζαν σκηνικό του εξωτερικού, υπήρχαν στο έδαφος περίπου 200 είδη διαφορετικών μανιταριών, από τα οποία 70 μόνο είναι εδώδιμα και 3 από αυτά υπάρχουν μόνο εκεί από ολόκληρη την Ευρώπη. Φτάνοντας στην κορυφή είχαμε μια απίστευτη θέα απέραντων δεντρόφυτων εκτάσεων που κάπου κάπου ξεπεταγόταν κάποιο μικρό γραφικό χωριουδάκι.

Μετά από μια τέτοια διαδρομή, η όρεξη ανοίγει για τα καλά, οπότε και κατευθυνθήκαμε στην Άνω Χώρα, το πιο τουριστικά γνωστό χωριό της Ορεινής Ναυπακτίας, για φαγητό. Εκεί περίμενα πως θα βρω αρκετή ζωή αλλά αδίκως. Οι ταβέρνες ήταν είτε κλειστές είτε δεν είχαν προμήθειες για να “καλύψουν” το group μας, οπότε και πήγαμε στην ταβέρνα Πατούχας, ένα “χαριτωμένο” καφενείο-ταβέρνα, όπου μας εξυπηρέτησε μια ευγενέσταστη γυναίκα. Εκεί δοκιμάσαμε σπιτικά φαγητά, όπως χορτόπιτα και ντολμαδάκια αλλά και ντόπια κρέατα όπως αγριογούρουνο και γίδα βραστή. Δεν θα έφευγα αν δεν φωτογραφιζόμουν με το θρυλικό λεωφορείο που σκαρφάλωνε για περισσότερα από 30 χρόνια τις πλαγιές των βουνών της Ναυπακτίας και σήμερα έχει παρκάρει στην Ανω Χώρα ως η ατραξιόν του χωριού.

Θα έλεγα πως η Ορεινή Ναυπακτία δεν είναι για όλους. Είναι για φυσιολάτρες και οπωσδήποτε για ανθρώπους που τους αρέσει υπερβολικά η ηρεμία και η μοναξιά αλλά και για ερωτοχτυπημένα ζευγάρια που δεν τους ενδιαφέρουν και πολύ τα σούρτα φέρτα, αρκεί να απολαμβάνουν παρέα το αναμμένο τζάκι μέσα σε μια αγκαλιά από δέντρα.

Η Ναύπακτος απέχει από την Αθήνα μέσω Ρίου – Αντίρριου 224 χλμ. και μέσω Δελφών-Γαλαξιδίου 260 χλμ. , ενώ από τη Θεσ/νίκη 465 χλμ . Θα πας μέχρι τις Θερμοπύλες και από εκεί θα πάρεις το νέο εθνικό δρόμο για Μπράλο, Γραβιά, Άμφισσα. Από Ναύπακτο για Κρυονέρια να υπολογίζεις 80 χιλιόμετρα.

If you follow me on Instagram (@polinetta_) you might also noticed some of these photos that are always on my happy dreams…

À bientôt

      P.

Photos taken by me

The content & photos on this blog are licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.
You may not republish, copy or modify the content and use the photos without my permission.