Wait! Don’t start yet! Put some –appropriate- music on first!

Η γραφική Puglia στη Νότια Ιταλία μπήκε στη travel bucket list μου πολύ πρόσφατα, όταν έπεσαν στην αντίληψή μου μερικές μαγευτικές φωτογραφίες από μέρη με παραμυθένιους τρούλους και γραφικά σπιτάκια σκαρφαλωμένα πάνω σε ψηλούς βράχους. Είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες ομορφιές, τόσο κοντά στην Ελλάδα, και να μην έχω ιδέα; Αυτό ήταν. Το ταξίδι οργανώθηκε για τα τέλη του Σεπτεμβρίου. Αρκούσε μόνο ένα αεροπορικό εισιτήριο από την Αθήνα για το Μπάρι κι έπειτα το road trip θα έπαιρνε το δρόμο του.

Μια μικρή δόση καλοκαιριού ακόμη και μια μεγάλη ανυπομονησία ν’ ανακαλύψω μέρη που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν. Σ’ αυτό το ταξίδι είχα για παρέα την Σίλια, μία άλλη fan της Ιταλίας (aka του τρίπτυχου pasta, pizza, gelato). Ωστόσο, εγώ έφτασα στην Ιταλία δύο μέρες νωρίτερα και επέλεξα να μείνω στη Monopoli. Δύο μέρες με συντροφιά εμένα, το βιβλίο μου, τη φωτογραφική μου μηχανή και ατελείωτες βόλτες. Και ήταν δύο πολύ απολαυστικές μέρες που χάρισα στον εαυτό μου, μέχρι το επίσημο road trip να ξεκινήσει για τα καλά!

Απόσταση με τρένο από Bari (Centrale) —> Polignano a Mare: 27 λεπτά/ Κόστος: από 2,40€/ Συχνότητα: Κάθε 30 λεπτά περίπου. 

Πρωτη Σταση: Polignano a Mare

Το Polignano a Mare είναι το γαλάζιο διαμάντι της Puglia. Μοιάζει σα να γεννήθηκε από τα κύματα. Σκαρφαλωμένο πάνω σ’ ένα βράχο ασβεστόλιθου, ύψους 20 μέτρων, πάνω από τα κρυστάλλινα νερά της Αδριατικής, μας ταξίδεψε πίσω στο καλοκαίρι.

Μετά το check in μας στο ξενοδοχείο Giovi Relais και μια στάση για σάντουιτς με χταπόδι και burrata (#nomnom) στη Via Roma ξεχυθήκαμε στα σοκάκια του. Η μικροσκοπική παλιά πόλη που είδαμε μπαίνοντας από την πύλη Porta Vecchia, τα γοητευτικά λευκά πλακόστρωτα δρομάκια (αυτά που ενέπνευσαν το τραγούδι “Volare”), οι παλιές εκκλησίες, τα γραφικά μπαλκονάκια με τις ανθισμένες γλάστρες και τα café γεμάτα κόσμο, μας οδήγησαν χωρίς να το καταλάβουμε σε μια από τις τρεις πανοραμικές βεράντες με εκπληκτική θέα στην Αδριατική.

Φτάσαμε στο Polignano Κυριακή, ημέρα που φιλοξενούσε το καθιερωμένο event cliff diving της Redbull, ο ήλιος έλαμπε και η πολυφωτογραφημένη μικρή παραλία Cala Porto με τη γέφυρα Ρωμαϊκής εποχής, ήταν η πιο γεμάτη που έχω δει ποτέ. Και εκεί από ψηλά μπορούσα να δω τα διαυγή νερά της θάλασσας. Ένα μπλε διαμάντι που ήθελες να πάρεις μαζί σου.

Αν κάποτε περπατήσεις στα σοκάκια του Polignano a Mare και ξαφνικά σου έρθουν στα χείλη οι στίχοι “Volare oh, oh/ Cantare oh, oh, oh/ Nel blu dipinto di blu/ Felice di stare lassù” μην απορήσεις. Από αυτό το μέρος κατάγεται ο σπουδαίος Domenico Modugno, δημιουργός του τραγουδιού Volare (Nel Blu Dipinto di Blu). Το βράδυ φάγαμε στο εστιατόριο Grotta Ardito φρέσκα ψάρια και θαλασσινούς μεζέδες τόσο γευστικούς που ακόμη και τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις εύχομαι να είχα μπροστά μου αυτό το πλούσιο τραπέζι γεμάτο θαλασσινή γεύση. Αν βρεις ελεύθερο και το τραπέζι στο μπαλκονάκι, τότε πρόσθεσε και μαγευτική θέα στη θάλασσα.

Απόσταση με τρένο από Polignano a Mare —> Monopoli: 5 λεπτά/ Κόστος: από 1€/ Συχνότητα: Κάθε 30 λεπτά περίπου. 

Δευτερη Σταση: Monopoli

Λίγο μετά το μεσημέρι της επόμενης μέρας φτάσαμε στη Monopoli. Εγώ δηλαδή επέστρεψα. Φανταζόμουν πως τα είχα δει όλα δύο μέρες μόνη μου εκεί αλλά το μέρος μας χάρισε μερικές μαζεμένες εμπειρίες. Όπως το γεγονός πως πετύχαμε το γύρισμα ενός μιούζικαλ εποχής στην παραλία Cala Porta Vechia (θα τη βρεις πολύ εύκολα με μια βόλτα στην πόλη), τον πλανόδιο πωλητή φρούτων που μας κέρασε πεπόνι παραγωγής του στη μέση του δρόμου, έναν ηλικιωμένο τσαγκάρη που μας οδήγησε στο μικροσκοπικό εργαστήριό του γεμάτο με φωτογραφίες, όπου για δεκαετίες επισκεύαζε παπούτσια και ένα μουσικό με την κιθάρα του που τραγουδούσε “Viva Pauline, welcome to Monopoli!” (θα το κάνει και για σένα, αφού ρωτήσει το όνομά σου).

Αν έπρεπε να συνοψίσω τη Monopoli σε δύο φράσεις, η πρώτη θα ήταν πως αποτελεί ένα γοητευτικό λαβύρινθο από σοκάκια, γεμάτα γλάστρες με λουλούδια και η δεύτερη θα ήταν για τους κατοίκους που κουβεντιάζουν, φωνάζοντας από μπαλκόνι σε μπαλκόνι. Η Monopoli θυμίζει τις παλιές καλές εποχές και της Ελλάδας, όπου η γειτονιά μαζευόταν στο δρόμο, με τις καρεκλίτσες τους και κουβέντιαζαν, αλλά το πιο εντυπωσιακό για μένα ήταν που η κάθε νοικοκυρά έβγαινε στο μικρό μπαλκόνι της ψηλά και συνομιλούσε με τις υπόλοιπες από τα δικά τους μπαλκόνια στα διπλανά κτήρια. Και αν αυτή η μικρή πόλη ήταν ήχος, θα ήταν σίγουρα μαχαιροπήρουνα και πιάτα που ακούγονται συνεχώς. Μοιάζει σαν αυτή η πόλη να τρώει όλη την ώρα. Περπατάς στα σοκάκια της και σου έρχονται μυρωδιές σπιτικής Ιταλικής κουζίνας που σου σπάνε τη μύτη, κάθε λεπτό της μέρας.

Η Monopoli είναι μια αρχαία, μικρή πόλη, με όμορφη αγροτική αρχιτεκτονική σε στιλ μπαρόκ, που αποπνέει ελληνική αύρα, χάρη στα πολλά λευκά κτήρια γύρω από το ιστορικό κέντρο. Αλλά κυρίως, είναι αυτή η πόλη που σε κάνει να νιώσεις πως είσαι μέλος αυτής της γειτονιάς, αυτής της Ιταλικής οικογένειας που γελάει δυνατά, γύρω από ένα τραπέζι με πεντανόστιμα φαγητά και διάθεση να πιάσει κουβέντα με όλους όσους συναντά στο δρόμο.

Αν θέλεις να μείνεις σε κάποιο κοσμοπολίτικο ξενοδοχείο στη Monopoli, τότε τσέκαρε το όμορφο “the Don Ferrante”.

Απόσταση με τρένο από Monopoli —> Ostuni: 20-29 λεπτά περίπου/ Κόστος: από 2,50€/ Συχνότητα: Κάθε 1 ώρα περίπου. 

Τριτη Σταση: Ostuni

Μπροστά μας ξεδιπλώθηκε η Valle d’ Itria, ένας ωκεανός από ελαιόδεντρα, καθώς ο οδηγός μας μάς μετέφερε στο καρτποστολικό Ostuni, που αναγνωρίσαμε από μακριά. Μια κατάλευκη πόλη σκαρφαλωμένη πάνω σε ένα λόφο με τείχη δεν περνά εύκολα απαρατήρητη. Περιηγηθήκαμε για ώρες μέσα στο λαβύρινθο από τα πλακόστρωτα σοκάκια του, τις γραφικές καμάρες, τις πράσινες και μπλε πόρτες του, τις μπαρόκ εκκλησίες, τους κάκτους και τα palazzi ιστορικών οικογενειών του τόπου. Μια γραφική πόλη με ιστορική αύρα και θέα στην Αδριατική θάλασσα. Αν σε βγάλει ο δρόμος σου στο Ostuni και είσαι πεινασμένος, δοκίμασε το εστιατόριο Tito Schipa. Αν ψάχνεις για ρομαντζάδα τότε η Taverna della Gelosia που ανακαλύψαμε τυχαία στη βόλτα μας στα σοκάκια του Ostuni είναι ό,τι πρέπει.

Στο Ostuni είχαμε την τύχη να μείνουμε σε μια παραμυθένια Masseria με κωνικούς τρούλους, τη Masseria Grieco. Masseria ονομάζεται μια οχυρωμένη αγροικία ή εξοχική κατοικία που θα συναντήσεις συχνά στην Απουλία. Περιβάλλονται από λιβάδια, ελαιώνες και βοσκοτόπους. Χρησιμοποιούνταν από τους γαιοκτήμονες ως αποθήκες καλλιεργειών ή την παρασκευή κρασιού ή τυριού από τον 16ο ως τον 18ο αιώνα και κατοικούνταν τους καλοκαιρινούς μήνες. Σήμερα πολλές Masserias έχουν μετατραπεί σε boutique hotels και το να μείνεις σε κάποια από αυτές συνιστά πραγματική εμπειρία, αν και μεγαλύτερη θα έλεγα πως είναι τo να φας εκεί, καθώς μαγειρεύουν με παραδοσιακά προϊόντα, πολλές φορές παραγωγής τους.

Η λέξη “masseria” προέρχεται από την ιταλική λέξη “masserizie”, που σημαίνει οικιακά έπιπλα, αποθήκες τροφίμων ή αντικειμένων.

Απόσταση με τρένο από Ostuni —> Alberobello (Fasano): 10-14 λεπτά περίπου/ Κόστος: από 1,40€/ Συχνότητα: 12 τρένα τη μέρα. 

Τεταρτη Σταση: Alberobello

To Alberobello ήταν το μέρος που ανυπομονούσα περισσότερο να αντικρίσω και εύκολα αντιλαμβάνεσαι το γιατί. Μια μικρή πόλη, 10.000 κατοίκων, με γραφικά λευκά σπιτάκια και κωνικούς τρούλους, δεν είναι δύσκολο να μας μεταφέρει σε κάποιο μεσαιωνικό παραμύθι, -γέννημα της πιο ευφάνταστης παιδικής δημιουργικότητας- ή πιο απλά στο αγαπημένο μου Στρουμφοχωριό. Και όμως το παραμυθένιο Alberobello υπάρχει στην πραγματικότητα. Η ιστορία αυτών των πολύ ιδιαίτερων σπιτιών, συνδέεται με διάταγμα του Βασιλείου της Νάπολης κατά τον δέκατο πέμπτο αιώνα. Οι κάτοικοι κατέφυγαν σε αυτή την τεχνική κατασκευής -χωρίς κονίαμα- που μοιάζει με εκείνη που χρησιμοποιούσαν τα προϊστορικά χρόνια για τις πρωτόγονες καλύβες, για να μπορούν εύκολα να τα γκρεμίσουν (όταν μάθαιναν ότι φτάνουν οι φοροεισπράκτορες) και να τα ξαναφτιάξουν, ώστε να αποφύγουν τη βαριά φορολογία από το Βασίλειο της Νάπολης.

Το Alberobello, το 1996 ανακηρύχθηκε από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και αποτελεί την πρωτεύουσα των “Trulli”.

Τα Trulli θα τα δεις σε δύο περιοχές, η μια λέγεται Rione Monti, με 1000 trulli και πολλά gift shops και η άλλη, η πιο ήρεμη, είναι η Rione Aia Piccola, με 500 trulli και πιο αυθεντική αύρα.

Μείναμε σε ένα πανέμορφο boutique hotel, το Palazzo Scotto, ένα ιστορικό mansion με τρούλους, στην Rione Aia Piccola district και τον καλύτερο οικοδεσπότη που θα μπορούσαμε να έχουμε, τον Valerio. Εκείνο το πρώτο βράδυ, περπατώντας στα σοκάκια, ανάμεσα στα trulli, δεν ήμασταν σίγουρες αν ονειρευόμαστε ή όλα όσα ζούμε είναι, όντως, πραγματικότητα. Μέχρι να το συνειδητοποιήσουμε, είχαμε φτάσει στον προορισμό μας. Ένα άλλο trullo, την Trattoria Terra Madre. Εκεί το concept είναι πολύ απλό: σπορά, καλλιέργεια, συγκομιδή και μόνο βιολογικά υλικά. Το να φας μέσα σ’ ένα trullo είναι από μόνο του εμπειρία, το να γευτείς τα βιολογικά πιάτα τους, οπωσδήποτε άλλη μία.

Πολλοί από τους τρούλους (trulli) έχουν προστατευτικά σύμβολα ζωγραφισμένα στις στέγες τους, είτε για να απομακρύνουν το κακό, είτε για να προσελκύουν το καλό. Μάλιστα σ΄ένα μαγαζάκι με τουριστικά, υπήρχαν φυλλάδια με επεξηγήσεις των συμβόλων σε πολλές γλώσσες και προς έκπληξή μου και στα ελληνικά. Τα περισσότερα σύμβολα είναι πλανητικά και ζωδιακά, ενώ υπάρχουν και πρωτόγονα σύμβολα, όπως ο σταυρός σε σχήμα δέντρου που ενώνει τους τρεις κόσμους, Ουράνιο, Επίγειο και τον Άδη αλλά και χριστιανικά, όπως η τρίαινα που συμβολίζει την Αγία Τριάδα. 

Το Alberobello είναι χάρμα οφθαλμών! Αξίζει να το δεις, να το περπατήσεις, να το γευτείς και να το χορτάσεις. Ωστόσο, δεν παύει να είναι πολύ τουριστικό, γεγονός που, όπως και το κάνουμε, κλέβει κάτι από την ομορφιά του. Οπότε θα πρότεινα να να ξεκινήσεις τη βόλτα σου αρκετά νωρίς το πρωί,  για να πάρεις μια γεύση, πριν φτάσουν οι ορδές τουριστών ή αργότερα το απόγευμα όταν οι περισσότεροι θα έχουν αναχωρήσει.

Απόσταση με τρένο από Alberobello (Fasano) —> Locorotondo: 10 λεπτά περίπου/ Κόστος: από 1€/ Συχνότητα: κάθε μία ώρα περίπου. 

Πεμπτη Σταση: Locorotondo

Αυτό το μαγευτικό roadtrip με άρωμα Ιταλίας ολοκληρώθηκε στο Locorotondo, ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Ιταλίας όπως το αποκαλούν χαρακτηριστικά (“Borghi più belli d’Italia”). Για λίγες ώρες απλά χαθήκαμε στα γραφικά σοκάκια του. Χωρίς τουριστικές ατραξιόν (και ορδές τουριστών), το Locorotondo είναι μια ατραξιόν από μόνο του. Σκαρφαλωμένο πάνω σ’ ένα λόφο μ’ ένα λαβύρινθο από ασβεστωμένα σοκάκια, μπαρόκ καμάρες και vintage προσόψεις σε προκαλεί να γίνεις αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν “flâneur”, να περιπλανιέσαι δηλαδή στην πόλη χωρίς συγκεκριμένο σκοπό, απλά αποτυπώνοντας στη μνήμη σου ό,τι σου εξιτάρει το ενδιαφέρον. Η επίσκεψή μας στο Locorotondo ολοκληρώθηκε μ’ ένα γευστικό δείπνο στο εστιατόριο Bina Ristorante di Puglia.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον καταπληκτικό chauffer μας Pasquale που μας οδήγησε στα μοναδικά μονοπάτια της Puglia.

*Το άρθρο για την Απουλία με παραλλαγές δημοσιεύτηκε στο Taste & Travel (Τεύχος 4- Καλοκαίρι 2021)

À bientôt

    

All photos by me

The content & photos on this blog are licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License.

You may not republish, copy or modify the content and use the photos without my permission.

Disclaimer: Το road-trip στην Απουλία πραγματοποιήθηκε από το  ENIT Italia, Επίσημο Οργανισμό Τουρισμού της Ιταλίας, το οποίο σε συνεργασία με την περιφέρεια της Απουλίας Region of Puglia και το ταξιδιωτικό γραφείο Losurdo Viaggi, διοργάνωσαν αυτό το μοναδικό ταξίδι για εμάς. Για τα αεροπορικά μου εισιτήρια με την Aegean Airlines, συνεργάστηκα με την Airshop.gr. O,τι γράφω είναι η προσωπική μου άποψη, βασισμένη στην εμπειρία μου, όπως πάντα άλλωστε.